Ik ben een kind van Maria

Het is iedere keer weer een bijzonder emotioneel moment wanneer we samen met de familie de kist definitief sluiten. Hun dierbare die ze voor de laatste keer zien. De allerlaatste keer.

Als uitvaartleider maken we dan ook vaak van dit moment een moment waarin we samen met de familie even bewust stilstaan bij de allerlaatste keer. Soms lezen we een tekst, zeggen we iets kleins, soms zijn we even stil of luisteren we naar een muziekstuk.

Zo herinner ik me het moment waarop we luisterden naar ‘Ik ben een kind van Maria’. Samen met de familie, bestaande uit kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en enkele achterkleinkinderen sloten we de kist. De deksel, die door velen aan de binnenzijde was betekend, werd tijdens dit muziekstuk heel voorzichtig en vol eerbied op de kist gelegd.

Ik ben een kind van Maria, mijn moeder is zij…

Haar levensjas had ze na vele jaren mogen afleggen. Haar handen die nooit stil hadden gestaan, ze mocht ze rusten. Ze mocht gaan en zich voegen bij degenen die ze liefhad.

Maar het doet pijn om los te laten, ondanks haar hoge leeftijd. Ik geef de familie de knopjes aan om het deksel dicht te schroeven. Een ieder sluit af met zijn eigen herinneringen, met zijn eigen verdriet. We luisteren naar de tekst van de cd alsof moeder het zong.

En elke dag zegent zij mij en elke dag zegent zij mij
Ik ben een kind van Maria, ‘k herhaal het blij gezind
Ik ben Maria’s kind, ja, ik ben Maria’s kind