In de stilte…

In stilte huil ik en denk ik aan alles wat ooit is geweest…
Want in de stilte mis ik jou het allermeest.

Ze wisten dat het afscheid snel zou komen, de dood keek al een tijdje om de hoek. In de kostbare tijd die ze nog samen hadden werd nog veel besproken en werden er mooie herinneringen opgehaald. Moeder had al veel op papier gezet, zodat haar uitvaart volgens haar wens kon worden geregeld.

Maar haar zoon voorbereiden op het gemis was een ander verhaal. Dus spraken ze af dat ze contact zouden houden… met een fietsbel.
Haar as zou worden uitgestrooid op haar lievelingsplekje aan het water, op de route die zij zo veel had gefietst. En daar, vlakbij een bankje waar ze altijd even ging zitten om uit te rusten, zou hij in een oude boom een open vogelhuisje ophangen met daarin een fietsbel.
En als het gemis dan weer te groot werd zou hij die route fietsen, even op ‘haar’ bankje gaan zitten om over het water uit te kijken en hij zou het geluid van de fietsbel laten horen in de stilte van de natuur…

Door: Hilde Leerkotte