Een laatste groet van zijn viervoeter

Voor een uitvaart die we een tijd geleden mochten verzorgen kwamen we op een boerderij, net buiten de drukte van de grote stad. Een prachtige plek. Hier woonde de bewoner nog tot kort voor zijn overlijden. Toen bleek dat de dokter in het ziekenhuis hem had opgegeven, was er geen mogelijkheid meer om terug te keren naar zijn vertrouwde plek. De plek waar hij tot een aantal jaren geleden nog woonde met zijn vrouw. Ze was overleden en sinds die tijd was hij zich nog extra gaan richten op zijn passie: paarden.

Terwijl we met de familie de uitvaart bespreken, praten we over zijn leven en wat hem zoal bezig hield. We gaan ervoor zorgen dat meneer thuis komt in zijn eigen huis. Daar zal hij worden opgebaard en kunnen de mensen afscheid van hem komen nemen. Nog even 1 keer over het erf, zijn erf, om daarna de familie te condoleren en voor de laatste keer afscheid te nemen. Overal in huis hangen foto’s uit zijn leven en aan de kapstok hangen nog een pet van hem en zijn stok, als stille getuigen.

Op de dag van de uitvaart halen we meneer thuis op met een mooie, zwarte rouwauto. Op weg naar het crematorium stopt de rouwauto even op een in de buurt van het crematorium gelegen parkeerplaats.

Daar loopt hij dan, zijn grote trots, zijn viervoeter waar hij zoveel plezier mee beleefde. Achter hem een kar, met op de bok een prachtig geklede menner in vol ornaat, met bolhoed. Het span gaat de rouwauto vooruit en begeleidt zijn baas op zijn laatste reis. Op het crematoriumterrein hebben de gasten zich verzameld op de parkeerplaats, om nog 1 keer zijn grote trots te bewonderen. Menig traantje wordt weggepinkt. Met een brok in mijn keel volg ik het paard, dat langs me heen loopt. Nog 1 keer een ererondje.

En dan, als de ereronde gemaakt is, stopt het paard voor de rouwauto en maakt een buiging. Een buiging die misschien toevallig is, maar wel veel indruk maakt op vele gasten.

Bedankt baas, voor de fijne tijd samen.