Humor in de hospice

Ons vak doodsaai? Nooit eens wat te lachen? Altijd maar serieus?

Nou ECHT niet!

Vandaag heb ik een gesprek met een familie om de uitvaartwensen van hun moeder te bespreken. We spreken om 10.30 uur af op de hospice, waar zij al enkele weken verblijft. Ik kom aangereden en zie dat het erg druk is. De parkeerplaatsen staan al vol met auto’s en ook staan er al auto’s geparkeerd langs de kleine rotonde voor het gebouw. Ik rijd de rotonde rond en besluit mijn auto te parkeren langs de oprijlaan, zodat anderen er geen last van zullen hebben. Ik pak mijn tas en laptop uit de auto en loop naar binnen. In de centrale ontvangstruimte kijk ik om me heen. Elke keer als ik hier kom ben ik weer onder de indruk van dit prachtige gebouw en de prettige sfeer die er hangt. Ik spreek nog even met een vrijwilligster die in de hal aanwezig is en vraag haar hoe het vrijwilligerswerk bevalt. Ze geeft aan dat het helemaal bij haar past en dat het op de hospice vooral geen ‘dooie boel’ is. We moeten er samen om lachen, dat kan allemaal op deze bijzondere plek.

Na het gesprek met de familie verlaat ik het gebouw weer via de mooie hal. De zoon van de vrouw waarmee ik zojuist het gesprek heb gehad loopt nog even met me mee naar de deur om me uitgeleide te doen. ‘Het is druk’, zeg ik tegen hem, ‘ik heb mijn auto maar even achter de rotonde gezet, op de oprijlaan’. ‘Weet je eigenlijk waarom ze een rotonde hebben aangelegd voor dit pand?’ vraagt hij aan mij. Ik antwoord dat ik denk dat dit is in verband met de doorstroming van het verkeer. Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee hoor’, zegt hij met een scheve grijns op zijn gezicht, ‘dan kunnen ze niet het hoekje omgaan’.
Met een grote glimlach stap ik in mijn auto, op weg naar kantoor.