Ik heb der al zin an

Ik heb der al zin an… Die regel hoor ik nog in mijn hoofd.

In de weken voordat ze ging hemelen was ze al druk bezig met haar uitvaart. Tot in detail werd genoteerd wat ze wilde en hoe ze het wilde hebben. Op de vraag van één van de verpleegkundigen wat ze aan het doen was, gaf ze als antwoord: ‘miene oetvaart an’t veurbereiden. ‘t Wordt zo mooi, ik heb der al echt zin an’.

Tja en toen was het zover. Haar uitvaart is precies gegaan zoals zij het wilde. Het was helemaal ‘haar feestje’.

Een paar dagen later ga ik er even met mijn vrouw een paar dagen tussenuit. Tijdens één van de wandelingen die we maken hebben we onze handen vol. Vol met paarse lintjes die zijn gebruikt tijdens haar afscheid. We gebruiken ze als markering voor een route die we na afloop haar naam geven. Om de paar honderd meter knopen we wel ergens een paars lintje aan vast; aan een mooie boom, een struik of een paal. De route is prachtig en eindigt op een plek waar zij graag mocht zijn: het terras.

De paarse route, je moet er even voor rijden, maar dan heb je ook wat.

Als mooie herinnering aan een heel bijzonder mens.