Jou herken ik met gesloten ogen

Hij moet afscheid nemen van zijn vrouw. Beseft hij het? Zoveel jaren getrouwd en samen, de laatste jaren door zijn dementie gescheiden van elkaar wonend. Zij in een fijn appartement, hij in een mooi verpleeghuis. Hij leeft in een schemerwereld, soms heldere momenten maar steeds vaker teruggetrokken in zijn eigen gedachten. En nu, nu is zijn Trees* plotseling en zeer onverwacht gestorven.

Hun dochter heeft hem in de afgelopen week meegenomen naar de aula. Piet* had wel degelijk door dat het zijn vrouw was die daar lag en dat ze overleden was. Hij reageerde erg verdrietig.

Vandaag is de dag van de uitvaart. Hij komt, lopend achter de rollator en onder begeleiding van een verzorgster uit het verpleeghuis, de aula binnen om voor de laatste keer zijn Trees te zien. Broos en kwetsbaar loopt hij daar. Groot is zijn verdriet en de tranen biggelen over zijn gerimpelde wangen als hij haar een laatste kus op het voorhoofd geeft. Beseft hij het? Ja, geen twijfel mogelijk, hij beseft dat dit een definitief afscheid is.

In het crematorium zit hij stil op de bank, ingeklemd tussen zijn lieve dochter en schoonzoon, de begeleidster achter hem ‘voor het geval dat’. Hij luistert naar de teksten, bekijkt de foto’s die getoond worden maar zegt verder niets. Dan komt er muziek van Eddy Wally, een lied dat hij voor zijn Trees zo vaak gezongen heeft. En vanuit het niets klinkt daar ineens zijn heldere stem die meezingt: ‘Jou herken ik met gesloten ogen…’

*namen zijn gefingeerd

Door: Marjan Lentink