Ongewijde grond

Ruim een maand geleden mochten we hem naar zijn laatste rustplaats begeleiden. Zijn vrouw was al een aantal jaren eerder overleden en ook begraven op deze plek. Samen met een nicht van hem heb ik zijn uitvaart geregeld, want kinderen waren er niet meer.

Het is 1962 als het wiegje bij de jonge ouders op de kamer al klaar staat en ze op het punt staan hun eerste kind te verwelkomen. Maar helaas komt hun prachtige zoon niet levend ter wereld en sterft hij net voordat hij geboren wordt. Zoals dat destijds ging wordt het jongetje begraven achter de heg van het kerkhof, in ongewijde grond.

Nu, vele jaren later, vraag ik op verzoek van de nicht bij de begraafplaatsbeheerder de exacte locatie van het grafje op. Maar helaas blijkt er geen administratie te zijn bijgehouden en is het dus niet bekend op welke plek we het grafje precies moeten zoeken.

Toch loop ik vandaag, samen met haar, naar dat stukje ongewijde grond achterop het kerkhof. Ik heb een klein kistje meegenomen met in het dekseltje de naam van het kindje gegraveerd. We vullen het met een klein beetje zand van de plek waar het kindje ongeveer begraven moet hebben gelegen en daarna leggen we nog een briefje in het kistje. Heel voorzichtig schuiven we het dekseltje dicht. We verlaten dit kerkhof en stappen in de auto om vervolgen, een paar kilometer verderop, weer uit te stappen. Nu staan we bij de poort van kerkhof waar we een maand geleden ook stonden, toen met de kist van de vader van dit kindje.

Zij draagt het kistje en samen lopen we naar de plek van het graf van de ouders. Daar begraven we het, nu niet in ongewijde grond maar voor altijd geborgen in het graf bij zijn moeder en vader, die hem hun hele leven zo vreselijk gemist hebben.

Binnenkort zal er een grafsteen op het graf liggen met daarop de namen van vader, moeder en hun geliefde zoon.