Onuitwisbaar

Ondanks het verdriet wordt er ook wel gelachen tijdens een regeling van een uitvaart of bij een plechtigheid.

Zo ook afgelopen week tijdens een plechtigheid in het crematorium.

Een voorgangster van de Rooms Katholieke kerk gaat voor. Alles verloopt prima en zoals gebruikelijk, net voor het einde van de plechtigheid, geeft ze de overledene de laatste zegening. Ze pakt de wijwaterkwast en doopt deze diep in de emmer. Dan sprenkelt ze het wijwater rijkelijk over de kist en zegent ze de overledene. Vervolgens pakt ze het kruisje op van de kist. Dit heeft ze er vlak voor aanvang van de plechtigheid op gelegd en zo dadelijk zal ze dit meegeven aan de familie.

‘Onuitwisbaar is zijn naam,’ zo roept ze. ‘Zijn naam geschreven op het kruis.’ Alle belangstellenden kijken naar het kruisje dat ze in haar hand vast houdt, hoog boven haar hoofd. Ik kan mijn lachen met moeite inhouden en hoor meer mensen om me heen grinniken. Onuitwisbaar had ze toch gezegd? Wat we zien is een kruisje met daarop een zwarte vlek. De naam van de overledene was er kennelijk op geschreven met een stift die niet watervast bleek te zijn. Met als gevolg dat het inmiddels zwart geworden wijwater langs haar hand en arm omlaag loopt, zo haar mouw in.

Onuitwisbaar, dit moment.