Verhalen uit het verleden

Het is me deze week drie keer overkomen. Ik zal de boom die we voor mijn vader hebben geplant op Herdenkingspark Scholtenhagen vanavond nog maar eens extra water geven, zo schiet het door mijn hoofd.

Het is de afgelopen weekenden druk geweest. De bus naar de Hemelpoort vertrok schijnbaar de laatste weken vaak in het weekend. Doordat we gelukkig werken met een team van goede collega’s, blijft de tijd en aandacht voor de nabestaanden gewaarborgd. Zo verzorgde één van mijn collega’s een uitvaart in Eibergen en zelf was ik bezig met een uitvaart in Haaksbergen.

‘Ik ben je vader nog steeds erg dankbaar,’ krijg ik te horen als ik de kaarten bezorg bij één van de nabestaanden. ‘Omdat ik vroeger Piedro schoenen aan moest, kan ik vandaag nog steeds iedere dag op hoge hakken lopen.’ Mijn hart begint te gloeien van zo’n lieve opmerking.

Nog dezelfde dag krijg ik een soortgelijke reactie bij een andere familie. ‘Weet je waarom ik jou heb gebeld? Oe vader hef d’r veur e zorgd dat mien mooder weer good kon loop’n.’ En wederom denk ik, wat heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds veel aan hem te danken.

En als ik dan voor een voorgesprek bij een familie kom, om alvast eens te praten hoe het straks na een overlijden zou moeten gaan, laat mevrouw me net voordat ik wil vertrekken een paar Piedro kinderschoentjes zien, in maat 22. ‘Kijk,’ zegt ze. ‘Onze oudste zoon heeft ze aangehad en op advies van je vader daarna nog 2 andere kinderen van ons gezin.’ Je vader zei bij de derde, ‘de schoenen zijn nog prima, maar doe er deze keer even een paar andere veters in, dan lijkt het nog alsof hij andere schoentjes aan heeft.’

Mijn vader. Hij is al gestorven in 2012 maar leeft nog voort, iedere dag.