Zo lief

Vanavond verzorgen wij een condoleancebezoek. Het is druk, erg druk. De overledene heeft kleinkinderen in de leeftijd van 8 tot 14 jaar en vooraf had ik aan enkele van hen gevraagd of ze misschien gedachteniskaartjes wilden uitdelen. Dit wilden ze wel. ‘Dan heb je mooi wat te doen,’ zei hun moeder nog.

Hele rijen mensen staan te wachten totdat ze de familie kunnen condoleren en langzaam schuifelen de belangstellenden voorbij. Dan verschijnt er plotseling een grote glimlach op het gezicht van één van de kleindochters die de kaartjes uitdeelt. Ze is een jaar of 10 oud. Haar vriendinnetje van school is er, samen met haar moeder. Ze sluiten eerst aan in de rij van belangstellenden, om de familie te condoleren. Maar waar het meisje eigenlijk voor komt is voor haar vriendinnetje. Als ze alle mensen in de rij een hand heeft gegeven rent ze bijna naar de deur waar haar vriendinnetje staat met de kaartjes. Ze omhelst haar en beide meiden houden elkaar een poosje stevig vast. De glimlach op het gezicht van de kleindochter is nu verdwenen en terwijl ze elkaar knuffelen lopen de tranen over haar wangen. Haar vriendinnetje geeft haar tenslotte nog een mooie kaart en zegt: ‘hier, deze is voor jou.’

Het is ontroerend om te zien, twee kleine meiden die elkaar zo steunen bij het verlies van opa.