In alle eenzaamheid…

Het is oktober 2017 als ik een gesprek heb met een echtpaar over hun uitvaartwensen. Beide zijn ze op leeftijd en ziekelijk. We bespreken de uitvaart en, na een bakje koffie, ook het leven.

Ze vertellen over wat ze allemaal mee hebben gemaakt en zo hoor ik dat ze allebei gescheiden zijn en ook allebei kinderen hebben uit hun eerdere relatie. Toen hun leven een tweede kans kreeg en ze elkaar leerden kennen, gingen de kinderen de ene kant op en zij de andere kant. En zo kan het gebeuren dat ze al tientallen jaren beide geen contact meer hebben met hun kinderen.

Het is begin december 2019 als ik samen met mevrouw achter zes dragers loop, die de kist van haar man hoog op de schouders dragen, met bovenop de kist een bos rode rozen. Op weg naar zijn laatste rustplaats, slechts begeleid door zijn vrouw en door mij.

We zijn nu enkele maanden verder. In die periode had ik nog af en toe contact met haar. “Joop, ik kan niet meer voor ze zorgen,” vertelde ze enkele weken geleden huilend aan de telefoon, toen ik haar belde om te vragen hoe het ging. We praatten tijdens dat gesprek over hoe het verder moest. Haar gezondheid ging achteruit en ze had geen energie meer. Samen kwamen we tot de conclusie dat het beter was als ik ervoor zou zorgen dat haar twee poezen  zouden worden opgehaald door de Dierenambulance. En zo gebeurde het dat ze ook afscheid moest nemen van haar laatste gezelschap.

Als ik enkele dagen geleden wordt gebeld door de notaris dat mevrouw is overleden, schrik ik daar toch van.

Ze heeft nog enkele dagen bij ons in de aula mogen verblijven. Geen enkel bezoek is er voor haar geweest.

Vandaag begraven we haar, bij haar man, op een begraafplaats in Haaksbergen. Opnieuw lopen zes dragers richting hetzelfde graf, nu met haar kist op de schouders. Een grote bos rode rozen siert ook deze kist. Daar gaat ze nu alleen…

Voor de verandering loop ik er nu maar eens achter, in plaats van voor.

Eenzaamheid in Nederland…