Koester mens, omarm dementie

Meer dan 60 jaar waren ze samen. Ondanks dat bij haar de diagnose Alzheimer was gesteld, bleven ze nog een hele tijd samen wonen, tot het echt niet meer ging.  Zij werd opgenomen in instelling voor dementerende ouderen en hij bleef wonen in hun eigen huis. Het huis waar ze samen zoveel herinneringen hadden gemaakt, maar waar hij nu alleen moest leven.

Hij was net een beetje gewend aan deze grote verandering, toen corona kwam en er een hele periode volgde waarin hij tot zijn grote verdriet niet op bezoek kon bij zijn vrouw. Toen werd hij zelf ziek. Een ziekenhuisopname volgde en niet veel later kwam hij te overlijden.

Kinderen hebben ze niet gekregen en de lieve mensen die in deze dagen om mevrouw heen staan vragen zich af wat ze moeten doen met mevrouw. ‘Ze krijgt er toch niets van mee, ze zal er alleen maar onrustig van worden’, is één van de opmerkingen die worden gemaakt. Na overleg wordt er besloten om haar toch een paar keer mee te nemen naar de aula in de dagen voorafgaande aan de plechtigheid.

‘Dit is mijn man niet’, zegt ze tegen de aulamedewerkster. Haar man is de laatste weken erg afgevallen en van enige herkenning lijkt in eerste instantie geen sprake. ‘Maar is dat dan niet zijn blouse, en heeft hij dan ook niet zijn jasje aan?’, vraagt de aulamedewerkster aan mevrouw.  ‘Ja, dat wel’, geeft ze aan. En al pratende komt zij erachter dat het gaat om ‘haar lieverd’, zoals ze hem altijd noemde.

Op de dag van de crematie is ze er toch bij. ‘Dag lieverd’, zegt ze, ‘hier ben ik weer’. Ze loopt naar de nog geopende kist en strijkt haar lieverd nog even over zijn jasje.

Tijdens de plechtigheid ziet ze een nichtje en op dat moment van herkenning staat ze van haar zitplaats op en gaat ze enkele banken verderop naast haar nichtje zitten. ‘Hier hoor ik te zitten, bij mijn familie’, zegt ze.

Terwijl het laatste muziekstuk word gestart, nemen de eerste mensen afscheid. Mevrouw neemt met een kleine groep naasten als laatste afscheid. Ze staat voor de kist en terwijl de eersten van deze groep zich al willen omdraaien om naar de koffiekamer te lopen, roept ze ineens: ‘Dag lieverd, ik heb altijd van je gehouden’.

Iedereen is ontroerd en verbaasd tegelijk. Ontroerd vanwege haar lieve woorden en verbaasd over het feit dat mevrouw nog zoveel heldere momenten had tijdens de plechtigheid.

Koester mens, omarm dementie… Ook bij het laatste afscheid.